فرزند ما خود ماست؛ در اندازه کوچک‌تر

«لج‌بازه. انگار از لج‌بازی لذت می‌بره.
پای تلویزیون و لپ‌تاپ که می‌شینه، زلزله هم که بیاد، تکون نمی‌خوره.
از تنهایی می‌ترسه و همش به من چسبیده.
با هیچ کدوم از بچه‌های فامیل سر سازش نداره.
غذا نمی‌خوره. هرقدرم که نصیحتش می‌کنم، انگار که کمتر اثر می‌کنه.
 نه حرف گوش می‌کنه و نه احترامم رو نگه می‌داره
دیروز عکس‌ها و پیامک‌هایی رو در تلفن همراهش دیدم که داشتم از خجالت می‌مردم.»