از کارهای این بازیگر سی و دو ساله در عرصه نمایش می توان به هفت پرده، ویتسک، جولیوس سزار و حریر سرخ صنوبر اشاره کرد. همچنین مجموعه های مثل هیچ کس، کمربندها را ببندیم، باغ مظفر، مرد هزارچهره، چاردیواری، هفت سین بازیگر و دودکش از مهم ترین سریال های تلویزیونی جواد عزتی به شمار می آیند. این گفت وگو را به بهانه بازی جواد عزتی در نمایش پسران آفتاب که این شب ها در تالار اصلی تئاترشهر روی صحنه می رود، انجام داده ایم.
تا سال 85 در تئاتر پر کار بودید. چه شد کمی از این عرصه دور شدید؟
دور نشدم، بعد از آن هم در تئاتر بازی داشتم.
یادم می آید 83 تا 85 دست کم هر سال در چهار نمایش بازی می کردید، اما بعد از آن تا امروز جمع کارهایی که روی صحنه از شما دیده ایم به پنج تا هم نمی رسد.
بله، کم کار شده ام؛ اما از تئاتر فاصله نگرفته ام. البته یک دلیلش این است که تعدادی نمایش را تمرین کردیم که به اجرای عمومی نرسید و طبیعی است شما ندیده باشید. در سال های گذشته در چند کار که برای جشنواره تئاتر فجر آماده می شد، حضور پیدا کردم که یا مجوز نگرفتند یا این که بعد از یکی دو بار به صحنه رفتن در ایام جشنواره، دیگر اجرای عمومی نشدند. این باعث شده در تئاتر کم کار دیده شوم.
سریال های تلویزیونی باعث نشدند وقت کمتری برای تئاتر بگذارید؟
سریال های تلویزیونی هم در کم کار شدن من در تئاتر تاثیر داشته اند. این را قبول دارم.
شما در سریال های تلویزیونی چهره شدید و برخی نقش هایتان به اصطلاح خوب گرفت. در این مواقع سیلی از پیشنهادها به بازیگر سرازیر می شود که خطر کلیشه ای شدن نقش های انتخابی شان را موجب می شود. در این چند سال وقتی می خواستید نقشی را در یک نمایش بپذیرید، با چنین پیشنهادهایی روبه رو نشدید؟
خوشبختانه نه، البته اگر هم می شد به هیچ وجه قبول نمی کردم.
این را پرسیدم چون در نمایش «پسران آفتاب» دو پیرمرد هستند که با توجه به تجربه شما، بدجوری هر کارگردانی را وسوسه می کند تا یکی از آن دونقش را به شما بدهد.
سیامک صفری خیلی به من لطف داشت و همان اول متن را داد و گفت هر نقش را می خواهی بازی کن. بابت همان دغدغه ای که شما دارید، اول از همه گفتم من نقش پیرمرد ها را بازی نمی کنم. من همیشه سعی می کنم از کلیشه ها فرار کنم. در واقع خود بازیگری دغدغه من است و کمیت آن برای مهم نیست.
اما در سریال «دودکش» حاضر شده اید یک بار دیگر در نقش روحانی حاضر شوید. تجربه بازی در این نقش را در فیلم «طلا و مس» هم داشتید.
این دو نقش خیلی با هم فرق می کنند. شما هنوز نقش روحانی سریال دودکش را ندیده اید (این گفت وگو زمانی انجام شده است که تا قسمت یازدهم این سریال پخش شده بود.)
مطمئن باشید وقتی این شخصیت را ببینید، با فیلم طلا و مس خیلی متفاوت خواهد بود.
فضا، شخصیت ها و ماجراهای این دو اثر خیلی با هم تفاوت دارند و برای همین نقش روحانی هم در این دو کار با هم قابل مقایسه نیستند.
برگردیم به بحث نمایش «پسران آفتاب»، یک نقطه قوت این کار، انتخاب بازیگرانش است؛ یعنی اگر ترکیب شما، سیامک صفری، فرزین صابونی و بهاره رهنما نبود، شاید به این موفقیت نمی رسید.
می گویند 50 درصد کار یک کارگردان تئاتر، چیدن بازیگرانش است. به نظرم در نمایشنامه های نیل سایمون که مبتنی بر شوخی های کلامی است، این درصد افزایش هم پیدا می کند. به نظرم مهم ترین دغدغه سیامک صفری این بود که چه بازیگرانی را کنار هم بچیند تا بتواند بار کمدی کلامی متن نیل سایمون را بخوبی منتقل کند.
به نظر می رسد برای ارتباط بیشتر با مخاطب، در اجرای شما، طنز کلامی نیل سایمون کمی تشدید شده است.
نه این طور نشده است. نیل سایمون نویسنده همه چیز تمام است و نمی توان به شوخی های آن چیزی اضافه کرد، تنها باید با انتخاب بازیگران مناسب، آن کمدی کلامی را بخوبی از کار درآورد.
اما شخصیتی که در این نمایش بازی می کنید، به نسبت متن دچار تغییر شده است. شخصیت بن که در نمایشنامه خیلی جدی و موقر است، با بازی شما حالتی کمیک پیدا کرده و در آن اغراق شده است.
من اصولا عادت ندارم، چیزی را از بیرون متن به شخصیت اضافه کنم. من حداکثر چیز کوچکی را از متن می گیرم و پررنگ می کنم. حالا این نمایشنامه که مال نیل سایمون است، من حتی در فیلمنامه سریال های تلویزیونی هم چیزی را از بیرون به شخصیت تحمیل نمی کنم.
پس چطور این شخصیت دستخوش تغییر شده است؟
من به این تغییر نمی گویم، در واقع تحلیل کارگردان از شخصیت است. بن آدمی دلال و کاسب است که می خواهد از عموی خودش هم که روزی بازیگر بزرگی بوده، پول درآورد. تنها مسأله این است که این آدم خیلی باهوش نیست و رفتار و گفتارش برای همین تو ذوق می زند. ما نه در کلام و نه در ساخت شخصیت این آدم چیزی اضافه نکرده ایم و تنها بر اساس تحلیل متن، بعضی از وجوهش را پررنگ کرده ایم.
برچسب‌ها: جواد عزتی