تعزیه بدون معیار

هر سال همزمان با ماه محرم و صفر و ایام عزای حسینی، مجالس تعزیه مورد توجه قرار می‌گیرند و شاهد هستیم که در گوشه‌وکنار شهرها و روستاها به این هنر کهن نمایشی ایران توجه می‌شود اما واقعا تعزیه این چیزی است که ما در گوشه‌وکنار خیابان شاهد آن هستیم؟ آیا این هنر که حتی جهانیان از داشته‌های آن برای اعتلای هنر نمایش خود استفاده‌ کردند، همین چیزی است که مختصر در چند مجلس روایت می‌شود؟ این‌که می‌گویند در روزگاری نه‌چندان دور در همین تهران و تکیه دولت با هزار مخاطب، تعزیه‌هایی اجرا می‌شده که از جذابیت‌های بصری بسیاری همچون استفاده از نسخه‌های معتبر، تعزیه‌خوانانی تراز با صدایی گیرا و مسلط بر موسیقی، ابزار و یراق، اسب و شتر، در کنار کهن‌سازهای بومی آنچنان خودنمایی می‌کردند که دل سنگ را هم برای خاندان رسول‌ا… به گریه می‌انداختند، کجا هستند و چرا ما هرچه غور می‌کنیم، در گوشه‌گوشه ایران هم چنین شکوهی را نمی‌بینیم؟