همپای علی حاتمی به روزگار نو درآمدیم

 «…آسمون آبیه همه‌جا، اما آسمون اون‌وقتا آبی‌تر بود، رو بوما همیشه کفتر بود، حیاطا باغ بودن، آدما سر دماغ بودن، بچه‌ها چاق بودن، جوونا قلچماق بودن، دخترا با حیا بودن، مردما باصفا بودن، حوض پر آبی بود، مرد میرابی بود، شبا مهتابی بود، روزا آفتابی بود، چی بگم، نون گندم مال مردم اگه بود، نمی‌رفت از گلو پایین به خدا …»