دود و دوربین

سینما، همواره آینه‌ای تمام‌نما از جامعه و بازتاب‌دهنده عادات، فرهنگ‌ها و حتی معضلات آن بوده است. در این میان، سیگار به‌عنوان یک عنصر بصری قدرتمند، نه فقط در سینمای جهان بلکه در سینمای ایران نیز حضوری پررنگ و گاه تعیین‌کننده داشته است. این حضور، فراتر از یک ابزار صحنه صرف، به عنصری نمادین تبدیل شده که در خدمت شخصیت‌پردازی، فضاسازی، القای حس و حتی بیانگر لایه‌های پنهان اجتماعی و روانی شخصیت‌ها قرار گرفته است. از دود غلیظ سیگار که بر فراز سر قهرمانان سرگردان حلقه می‌زند تا نخ‌های نیم‌سوخته‌ای که در زیرسیگاری‌های پر از خاکستر، حکایت از اضطراب و تنهایی دارند، سیگار همواره در سینمای ایران داستانی موازی را روایت کرده است.