دو پنج تا؟ برپا!

با آن کلاه بِرِه (به فرانسوی Béret) و سبیل‌های چخماقی و ریشک زیر لب، به نقاشان فرانسوی می‌مانست که سه‌پایه‌شان را گوشه‌ای از میدان شارل دوگل پاریس علم می‌کنند و با آهنگی از ادیت‌پیاف و با لبخندی بر لب، قلم‌موی‌شان را روی سفیدی تابلو می‌چرخانند و از هیچ، همه‌چیز می‌آفرینند.